کـــره ای گــفــت
کـــره ای گــفــت
بــــــــــه بابای خرش **** پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش
وقـــت آن اســــت بـــــرای پســرت **** ایـــــن الاغ نـــــــرّه
ی کــــره خــرت
مــاده ای خـــــــــــــــوشگـل و زیـبا گیری **** تـــو کــه هر
روز به صحرا میری
وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم **** ورنـــه از بـــی
زنــــــــــی بــیمار شوم
پـــدرش گــفــت کــه ای کـــــره خَرَم **** ای عــزیـــز دل
بـــابــــا ، پــســرم
تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی **** نـــه طــویـــــــــلــه
، نه جُلی نه کاهی
تـــو کـــه جــز خـوردن مال پــــــــــــدرت **** پـــــــدر
نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت
هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تورا **** یک جو از عقـــــــــــــ به
سر نیست تورا
به چه جرأت تو زمــــن زن طـلــبی **** بـــاورم نـیــست کـــه
ایـنقدر جَلبَـــــی
بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری **** بــهـــر مــــردم
بــبــــــــــــــری تــو باری
بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری **** بـهــر آن کُــرّه
خـــوشگـــــــــــــــل بـبـری
یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار **** تــا کــه راضـــــی شــود از تو
آن یـــــــــــار
بـعــد بـایــد بـخری رخت عــــــــروس **** بـهـر آن مـاده خــر
خـوب و مـــــلوس
جُــــــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا **** روی جُـــل
نـقــــــــــش و نـگـاری زیـبـا
بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلــــــــــکاری **** بــهــر مــاشـیـن
عروس یـک گاری
وقــتی ایـــنـهــــــــــا بـــشـــود آمــاده **** بــعـــد از
ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه
می بــری مـــاده خــرت را حجـــــــله **** بــا تـــأنــی نَه کــه
بـــا ایـــن عـجـله
بــشـنــو ایــن پــنـــــــــد ز بابای خرت **** پــــــدر بـــــا
ادب و بــــا هــــنـــرت
تــا کـــه اســبــاب مــهــیـــــــــــا نشود **** موسم
عــقـــــــد تــو بــر پا نشود
پــس از امــروز بــرو بر سرِ کار **** تــا نـــهـــنـــد
آدمـــیـــان پــشتت بــــــــــــار
